Οι "στυλίτες"...
(Οι παρατηρητές και τα κοχύλια τους)
O καθένας μ' ότι του έλαχε πορεύεται στη ζωή. Μέσα στον υγρό κόσμο του μητρικού κόλπου, σ' αυτό που η ανθρώπινη φαντασία βασίστηκε γιά να δημιουργήσει τη μυθολογία του παράδεισου, αόριστοι μηχανισμοί, οι μοίρες που λένε οι απλοί άνθρωποι, συνθέτουν το μωσαϊκό των γονίδιων, ψηφίδα ψηφίδα, πάνω στο έμβρυο. Εκεί μέσα, σ' αυτό το υγρό στρατηγείο, χτίζεται ο πρόλογος του κάθε ανθρώπου. Κι όταν όλα είναι έτοιμα, φτάνει η στιγμή που γεννιέται. Τα πρώτα χρόνια είναι μαγικά. Ψηλαφίζει κανείς τον κόσμο, χωρίς να καταλαβαίνει τι του επιφυλάσσεται. Τα χρόνια περνούν και φτάνει η στιγμή του καθρέφτη. Εκεί βλέπει κανείς ένα καθοριστικό κομμάτι της μετέπειτα πορείας. Κάθε μέρα και κάτι καινούριο ανακαλύπτει. Οι οπτικές πληροφορίες δίνουν κάποια αδιόρατα σήματα που, στην αρχή, δεν είναι αρκετά γιά να στοιχειοθετηθεί άποψη. Μιά κακομορφία, κάτι που δε στέκεται καλά, κάνει τον προσωπικό φακό της προσοχής να σταματήσει, να εστιάσει, να ζουμάρει. Στροφή προς το περιβάλλον, συγκρίσεις, λαχτάρα θετικών επιβεβαιώσεων. Τις παίρνει κανείς, ή δε τις παίρνει. Σε μυστικές συνομιλίες με τον εαυτό μας, αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε. Εκεί, στα χρόνια της εφηβείας, η υπόθεση έχει ήδη αποκτήσει θεμέλια. Ένα "κλικ" του εγκέφαλου, πολλές φορές παιδιόθεν, είναι αρκετό γιά να σε εκτινάξει στη θέση του παρατηρητή της ζωής. Στην αρχή δε το καταλαβαίνεις, νομίζεις ότι κάτι κάνεις λάθος και φτάνει να το διορθώσεις γιά να μπεις στο παιχνίδι. Προσπαθείς, με τα μέσα που έχεις, να διορθώσεις την πορεία του ενσωματωμένου επάνω σου σκάφους που θα σε πάει στη ζωή.
Κάπως έτσι, κοχλάζοντας, σε σιωπηλούς και μελαγχολικούς βρασμούς εξελίσσονται τα πράγματα. Ο καιρός περνάει και λίγα αλλάζουν. Ότι δε μπορεί να βγει προς τα έξω, γυρίζει προς τα μέσα, ανεβαίνει ψηλά και θρονιάζεται στο μυαλό, στο κέντρο επεξεργασίας των ατυχιών του ανθρώπου. Γύρω σου χτίζεται, μόνη της, μιά φούσκα, σαν εκείνες που ζωγράφιζε ο Hieronymus Bosch, μιά λεπτή μεμβράνη πέφτει πάνω απ' το πρόσωπό σου, ανάμεσα σ' εσένα και τον κόσμο. Κάποια αδιόρατη χαρακιά ξεπροβάλλει στη παλάμη σου, κάποιος διακανονισμός γίνεται στο μυαλό και, αυτό ήταν, πάει, τέλειωσε... Τέλειωσε; Τί, τέλειωσε; Τίποτα δε τελείωσε. Τώρα ξεκινάνε όλα! Απλά, παραδίνεσαι και παίρνεις αποφάσεις. Νομίζεις πως φταίνε οι μπομπάρδες σου που δε φτάνουν γιά να γκρεμίσουν τα τείχη. Εν πάσει περιπτώσει, δε παίζει ιδιαίτερο ρόλο αν είσαι μέσα στο πλήθος ή στην κορφή μιάς κολόνας. Γίνεσαι στυλίτης της ζωής. Βλέπεις, παρατηρείς, πολλά ή λίγα, αναλύεις.
Παίρνει πολλά χρόνια (και αν) γιά να καταλάβεις πως η "απόσυρσή" σου, σου καθάρισε το βλέμμα, πως μπορείς να βλέπεις αυτά που οι άλλοι, οι ενεργοί τυφλοί, δε βλέπουν, δε προλαβαίνουν και τα προσπερνούν. Ο κόσμος γελάει, ξεκαρδίζεται, χαχανίζει, χορεύει κι εσύ είσαι απέξω και τα βλέπεις... Σε βαριούνται, δε σε συναναστρέφονται, δεν έχεις πλάκα. Είσαι "η μικρή Ελένη που κάθεται και κλαίει που δε την παίζουνε οι φιλενάδες της". Κούνια που τους κούναγε... Εσύ, αποστρέφεις το βλέμμα σου από τα χοροπηδήματα, τις κλωτσιές, τις αγκωνιές του ανθρωπαριού. Γίνεσαι ένα είδους ταύρου Φερδινάνδου που άφηνε τους άλλους, τους "εκεί κάτω", κι αυτός κάθονταν κάτω απ' τη σκιά ενός δέντρου, κοίταζε τις πεταλούδες και μύριζε τα λουλουδάκια. Συνήθως, γερνάς πιό γρήγορα. Γερνάν, δηλαδή, αυτοί που δε καταλαβαίνουν το κέρδος της ιστορίας. Αν είσαι όμως τυχερός και καταλάβεις και ακονίσεις το μυαλό σου, δε γερνάς καθόλου. Σταματάς το χρόνο, του βάζεις τα δυό πόδια σ' ένα παπούτσι και τον κουμαντάρεις εσύ. Βέβαια, και με τη βοήθεια καλών γονιδίων.
Με τον καιρό, οι άλλοι γύρω σου, γελάν και χοροπηδάνε όσο πάει και λιγότερο. Λαχανιάζουν, δε τα βρήκαν όπως ήθελαν να νομίζουν, αρχίζουν να λυγάνε. Εσύ στέκεσαι ντούρος, με ατσαλένιους μηχανισμούς που τους έχτισες στο ημίφως. Σε βλέπουν και απορούν. "Πώς τα καταφέρνει;", αναρωτιούνται. Εσύ, περπατάς χωρίς ν' αγγίζεις το έδαφος, κοιτάς ψηλά τα σύννεφα που αρμενίζουν και σφυρίζεις σκοπούς που οι άλλοι δε ξέρουν. Μπορεί να τους ήξεραν, αλλά τους έχουν ξεχάσει. Το μέσα τους υπερφορτώθηκε από από καθημερινές αηδίες, "the profit and the loss", άχρηστες πληροφορίες, μελωδίες εφήμερες. Αρχίζουν να σε θέλουν. Νιώθουν πως κάτι έχεις να τους πεις, γιατί αρχίζουν ν' ανακαλύπτουν αυτά που εσύ βρήκες πριν δεκαετίες. Σε φωνάζουν. Εσύ όμως δεν ενδιαφέρεσαι πιά. Τους αποφεύγεις διπλωματικά κι εκείνοι καταλαβαίνουν ακόμα λιγότερο. Δεν είναι θέμα εκδίκησης, καθόλου. Δε σε νοιάζει πιά. Τους βλέπεις να φεύγουν, ο ένας μετά τον άλλον, και ανασηκώνεις τους ώμους.
Το χάσιμο ενός ανθρώπου δεν έχει καμιά μεγαλύτερη σημασία από το ποδοπάτημα ενός τρυφερού μερμηγκιού.
Λάθος μας τα μάθαν...
