Ηλέκτρα Ζ

Απόσπασμα από το βιβλίο "Ηλέκτρα Ζ." (Κώστα Λαδόπουλου)




"... Ο υπάλληλος που εξυπηρέτησε τους συνοδεύει ως την έξοδο και υποκλίνεται, ευχαριστώντας. Τα δύο ανδροειδή δε του δίνουν σημασία και βγαίνουν έξω απ' το κατάστημα.
"Ξινόφατσες!", μουρμουρίζε ο υπάλληλος μέσα απ' τα δόντια του.
Το θηλυκό Έρτζκα όμως τον άκουσε. Σταματάει απότομα, γυρίζει και τον λούζει μ' ένα παγωμένο βλέμμα. Τα μάτια της κιτρινίζουν γιά μιά στιγμή και ο υπάλληλος βλέπει έκπληκτος όλα τα κουμπιά της στολής του να ξυλώνονται και να πέφτουν στο πάτωμα, ενώ η γραβάτα του σηκώνεται όρθια και δε κατεβαίνει με κανένα τρόπο. Το ανδροειδές βγάζει ένα ήχο που θυμίζει σατανικό γέλιο και τρέχει να προλάβει το αρσενικό.
Τα δύο Έρτζκα προχωρούν μέσα στα φωσφορίζοντα μπουφάν τους και σταματούν ένα επίγειο ταξί.
"Στο ξενοδοχείο Μέριμαρ", λέει το θηλυκό στο μικρόφωνο, ενώ η κάμερα απ' το μπρος μέρος του οχήματος περνάει την εικόνα τους στον υπολογιστή και τη στέλνει κατευθείαν γιά επεξεργασία στα κλιμάκια παρακολούθησης καθημερινής κίνησης.
Μπαίνουν στο δωμάτιο χωρίς ν' ανάψουν τα φώτα. Κινούνται άνετα μες το σκοτάδι. Το θλυκό ανοίγει τη μπακονόπορτα της βεράντας. Πηγαίνει δίπλα στ' αρσενικό που έχει ήδη καθήσει στο φαρδύ καναπέ.
"Πώς αισθάνεσαι, Νέβη;" τη ρωτάει γέρνοντας κάπως πλάγια το κεφάλι του.
"Πάντα το ίδιο χαλαρά μέσα στο σύννεφο της ζεστασιάς που εκπέμπεις", του απαντάει και περνάει την παλάμη της απαλά, κάτω απ' τη μύτη του.
Κάποιος ερωτικός κώδικας θα πρέπει να είναι αυτή η χειρονομία, γιατί αυτός σηκώνεται κι εκείνη αρχίζει να του βγάζει τα ρούχα του με αργές κινήσεις. Μετά, κάνει το ίδιο με τα δικά της. Οι πολύχρωμες ανταύγειες από την πόλη φωτίζουν δυό τέλεια πλάσματα που στέκονται αντιμέτωπα. Είναι σιωπηλά και μονάχα κοιτιούνται. Τα μάτια τους παίρνουν ένα βαθύ βιολετί χρώμα και τα πρόσωπά τους υγραίνονται. Εκείνη γυρίζει το σώμα της δείχνοντάς του την πλάτη της. Το αρσενικό Έρτζκα την ακουμπάει στους ώμους με τις άκρες των δακτύλων του κι εκείνη αφήνει ένα περίεργο ήχο να βγει απ' το στόμα της.
Τα παλιά χρόνια, όταν η ανθρωπότητα άρχισε να παράγει μαζικά τη δεύτερη γενιά
των πρωτόγονων ρομπότ, πολλοί διανοούμενοι είχαν κριτική στάση απέναντι σ' αυτή
την καινούρια "ράτσα". Yποστήριζαν ότι, όσο κι αν τα ρομπότ εξελίσσονταν στο μέλλον,δε θα μπορούσαν ποτέ να νιώσουν όπως ένας άνθρωπος. Επέμεναν ότι μιά μηχανή μπορείνα διαθέτει μόνο "την αγαθότητα του λογισμού της, τη διαφάνεια και τη λειτουργικότητα...Η μηχανή αγνοεί τι θα πει πάθος, επιθυμία και τέχνασμα. Η Τεχνητή Νοημοσύνη είναι μιάάγαμη μηχανή... Oι άνθρωποι μπορούν να επινοήσουν μη χανές που δουλεύουν, "σκέφτονται", ή μετακινούνται καλύτερα απ' αυτούς, αλλά δε μπορούν να τους δώσουντην ηδονή του να είσαι άνθρωπος. Ο άνθρωπος μπορεί να ξεπερνά αυτό που είναι,αντίθετα με τις μηχανές που δε θα ξεπεράσουν ποτέ αυτό που είναι".


Σκέψεις σα κι αυτές για τις μηχανές είχαν εκφραστεί, δέκα χρόνια πριν από το τέλος του μακρινού έτους 2000, από ένα από τα λαμπρότερα μυαλά εκείνης της εποχής. Στις μέρες μας βέβαια, ακούγονται σαν αφελή ανέκδοτα. Όταν ρώτησαν την Τίμη Θάλιον, το πρώτο ανδροειδές, να πει τη γνώμη της γι αυτούς που εκφράζαν παραπλήσιες σκέψεις, απάντησε: "Ουδέν σχόλιον! Η ερώτηση είναι υποτιμητική!" .


Βλέποντας κανείς τα δύο Έρτζκα να αγαπιούνται μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο του ξενοδοχείου, θα μπορούσε να σκεφτεί ότι οι άνθρωποι πάντα υπερέβαλλαν τη μοναδικότητά τους και υποτίμησαν τις δυνατότητες της τεχνολογικής έρευνας. Αυτά τα δύο εξελιγμένα ανδροειδή μοιάζουν με ερωτευμένα φλαμίνγκος και συμπεριφέρονται μεταξύ τους μ' ένα τόσο "ζεστό" και τρυφερό τρόπο που δίνουν την εντύπωση ότι η ικανοποίησή τους βρίσκεται πολύ πιό πέρα από τα ανθρώπινα πλαίσια. Εκείνη είναι σκαρφαλωμένη πάνω στο σώμα του αρσενικού, χρησιμοποιώντας τους ισχυρούς μαγνήτες που διαθέτους τα ανδροειδή γιά περιπτώσεις ανάγκης, και πιέζει διάφορα σημεία του γυμνού σώματος του αρσενικού συντρόφου της με τις άκρες των δακτύλων. Κάτω από τις μασχάλες, στη μέση του στήθους, στον τελευταίο σπόνδυλο της ραχοκοκκαλιάς, στα γόνατα. Το αρσενικό Έρτζκα μοιάζει να βρίσκεται σε έκσταση, αφημένο στις πρωτοβουλίες της. Αυτό το μονόπλευρο ερωτικό παιχνίδι διαρκεί περίπου ένα τέταρτο και μετά, ξεκινάει εκείνος. Το σώμα του αρχίζει να ατμίζει και οι κόρες των ματιών του μεγαλώνουν. Κατεβάζει το σώμα της στο πάτωμα και της δίνει ένα βαθύ φιλί που κάνει το σώμα της να φωτιστεί και να γίνει ημιδιαφανές.


Μέσα σ' ένα σύννεφο ζεστών ατμών, το αυτόφωτο και σφριγηλό σώμα της κατρακυλάει σε μιά ιλιγγιώδη έκσταση, καθώς βγαίνουν απ' το στόμα της ήχοι που θυμίζουν παραδείσια πουλιά. Ακούγοντας αυτούς τους ήχους, μπορεί κανείς να  καταλάβει καλύτερα ένα σχόλιο, στη διάρκεια μιάς συνέντευξης, ενός από τα δύο ανθρώπινα πλάσματα που παντρεύτηκαν ανδροειδή. "Νιώθω σα να έχω σχέση μ' ένα πουλί", είχε πει ο πιό ντροπαλός από τους δυό..."