Μη μου μιλάτε γιά πατρίδα...

Με κάθετη επιμονή
αρνούμενος
το καθημερινό συσσίτιο
του μέλανα ζωμού
μπαίνω
με το μέτωπο ψηλά
σ΄ένα πλατύ δρόμο του Βορρά
ενώ στ΄αυτιά μου κροταλίζουν
τα κουτάλια
της Ρίτας Αμπατζή
από το "Χήρα, μ΄έκαψες"
κι ο στόμας - όπως λέγαν κάποτε-
τραγουδάει από μόνος του

-Με συγχωρείτε, μήπως τρελαθήκατε;
-Όχι, απλά δεν παραδίδομαι
όπως κι εσύ, Νίκο Εγγονόπουλε.

Αν και δεν έχω υποβληθεί
σε ΚΤΕΟ γονιδιακών εξετάσεων
ξέρω,
γνωρίζω
πως κάπου, σφηνωμένο βρίσκεται,
γονατιστό και αδρανές απ΄τα σκαμπίλια,
ξεραμένο σα σταφίδα στον ήλιο,
ένα Μικρασιάτικο γονίδιο τρέλας
Μεταξύ μας,
είναι υγιής αντίδραση,
του νου και της καρδιάς,
το πήδημα του μαντρότοιχου,
το ήλιασμα στην τρέλα.
Εκεί ξεκινάει,
εκεί ξεδιπλώνεται
το
"οράν φάος ηελίειο".
Εκεί συνεχίζει η ζωή
που διακόπηκε
μ΄ένα απότομο τράβηγμα απ΄τα μαλλιά
κάποια στιγμή
που σπρώχναμε απαλά
ένα τσιγκάκι από Μπυράλ
στα πεζοδρόμια των ανθρώπων
ανέμελλοι, χαλαροί κι αδιάφοροι
γιά τον "πολιτισμό",
την αποτελεσματικότητα,
την "εξέλιξη"
και τη διαστρέβλωση του παραδείσου
γι αυτό,
αφείστε,
μη βιάζετε,
επιμηκύνετε
τον καλπασμό στις ράχες των ονείρων,
γιατ΄η ζωή είναι μονάχα μία
κανείς δε διαβεβαίωσε και γι άλλες...